MEMLEKETİM

BİLDİĞİM bir şehir, Erzurum; memleketim…

Sonsuzluğa varacakmış gibi, yükselen dağların arasında, bulutların içinde gezinip duran Hüma kuşu ve türkülerinin yankılandığı, kar çiçeklerini topladığım memleketim!

Yarpuz kokan rüzgârlarıyla, ruhumuzu coşturan, hasetliği, kini elinin tersi ile iten o memleketim.

Yalanı, dolanı olmayan, üzüntüyü, kederi dağıtan memleketim.

Muhteşem insanların yetiştiği, taşı kehribar, erkeği Köroğlu, kızı Nigar, şahin bakışlı memleketim.

İnsanı son derece de kibar, saygılı, beyefendi memleketim.

İnişli-yokuşlu yolları olan memleketim.

Seher vakitlerinin, bambaşka âlemlere götürdüğü memleketim.

İmanın parıltısıyla, bin bir hatimlere mahzar olan memleketim.

Kaybolan yıllara rağmen dimdik ayakta duran, zamanı durdururcasına göklere yükselen

memleketim.

“Ben de bu şehre kefilim” edasıyla, Yakutiye, Çifte Minareler, Saat Kulesi mührü olan memleketim.

Erzurum, benim bildiğim şehir;

Şafakla birlikte başlayan ışıltı, gün batana kadar devam eden memleketim.

Hiçbir şeyi emanet gibi durmayan memleketim.

Sabah namazı sonrası, sabahçı kahvelerde çay yudumlayan aksakallı canların, hoş sohbet dualarıyla anılan memleketim.

İnsanı maneviyatı okşar, dualarıyla sarar, Mevla’ya emanet olan memleketim.

Herkes kapısının önünü temizlediği o memleketim.

İlk müşteriden sonra, komşusunun siftah yapmasını bekleyen o memleketim.

İlk sabah çaylarında gözlerde sevinç, çaylarda memleket efkârı olan memleketim.

Güneş sokulunca yükseklere, değişik renklere bürünen memleketim.

İnsanların yüreğiyle, bu masalsı şehirde sıcacık sevdalara uzanan memleketim.

Akan çeşmelerin, haddi hududu olmayan, uçan kuşları hürriyet diyen, memleketim.

Zevkinden, sevincinden, Teyyy Teyyy diye nağara atan, davul zurnayla,  yiğitleri coşan, yerinde ve zamanında, bar oynayan dadaş memleketim.

Ağır, mağrur, bir o kadar alçakgönüllü, sürme gözlü, karakaşlı kaytan bıyıklı genç dadaşlarla dolu memleketim.

Mert, yiğit, misafirperver, cana yakın insanların yaşadığı memleketim.

Şanlı tarihi, şanlı mazisi,93 azmi, Aziziye şahlanışı, 12 Mart kahramanlığı, onur ve şerefin vazgeçilmez yeri, memleketim.

İlim irfan yuvası, milli mücadele ruhlu, inkılâp dadaşı, abide şehir, doğunun incisi bilinen memleketim.

O yer ki;

Çocukluğumu yaşadığım, gençliğimde dadaşlığımı hissettiğim memleketim.

Sokağı, caddesi, çarşısı tarihi hikâyelerle dolu memleketim.

Çarşısında, sokağında dolaşırken, “Erzurum çarşı Pazar. Leylim amman” ezgisi kulağımdan eksik olmayan memleketim.

Ve bu ezgilerle büyüyen çocuklarını hayal ettiğim memleketim.

İnsanının çilesini çay’a kattığı, yaşlılarının derin sohbetler yaptığı memleketim.

Duygu yüklü ortamların, derin iç çekişlerin sıkça yaşandığı memleketim.

Göç yolları, yürek yangınlarıyla dolu memleketim.

Felek barını oynarken, zurnanın nağmelerinden duygulanan memleketim.

Davul ritmi etrafında, feleğin çarkını döndüren, çelik ayaklı memleketim.

Vatan sevdalısı, vefalı insanların yaşadığı memleketim.

Eskilerden gelen bir şehir biliyorum;

Kıvrak insanları, kıvrak havaları, olmayan memleketim.

İnsanımızın aklını çelmeyen, garip düşünceler sokmayan memleketim.

Bu düşünceleri geçmiş zamana kilitlemiş memleketim.

Kıvrak havalara uymaya direnen memleketim.

Bu şehrin değerlerini, tepkilerini, sahiplerini, karanlık mahzenlerde küflenmeye bırakan memleketim.

Oldubittilerle günü kurtarmaya çalışılan memleketim.

Bir tarafta bildiğim memleketim.

Diğer tarafta, bildiğimden uzaktaki memleketim.

Seni anlamak, seni tanımak için, “Elinde divit kalem dertlere derman yazan” biri olmak mı lazım; memleketim!