REYHANİ MİSALİ, MEMLEKETTEN GİDEN GİDENE!

ÇALAN cep telefonumun ekranında, “Arayan Bünyamin Akbulut” yazıyordu.

Tanır mısınız kendisini, bilemem.

En azından geleneksel spor dallarına ilgi duyanların, okçuların, binicilerin, dağcıların ve dalgıçların kendisini tanıdığını zannediyorum.

Donanımlı bir insan.

Bir kardeşim gibi severim kendisini.

Dilimiz “ortak” çünkü.

Erzurum kültürünü, Türk kültürünü özümsemiş birisi.

Telefonun ekranında ismini gördüğümde, “Kim bilir beni belki bir dağ gezisine davet ediyordur” diye düşündüm.

Zaman zaman dağlara birlikte gitmişliğimiz olmuştu çünkü.

***

Yanılmışım.

O da “göç kervanına katılmış” meğer.

Gidiyormuş.

Tıpkı Reyhani misali.

“Hakkını helal et ağabeyi” dediğinde, başımdan aşağı kaynar suların döküldüğünü zannettim.

Ağzımdan, “Etme hocam” sözcükleri, gayriihtiyari çıktı, o kadar.

Başka bişey diyemedim, boğazımda kelimeler düğüm düğüm oldu.

Çok üzüldüm.

***

Erzurum, bir koca şehir.

Geleni de oluyor elbet, gideni de.

Diyelim bir öğretmen gitti, mutlaka bir diğeri geliyor.

Mühendis gidiyor-mühendis geliyor, doktor gidiyor-doktor geliyor, vali gidiyor-vali geliyor, emniyet müdürü gidiyor-emniyet müdürü geliyor.

O makamlar hiç boş kalmıyor, iyi-kötü doluyor.

Gerçi Bünyamin Hoca’nın bir makamı hiç olmadı.

Meskeni dağlardı.

Bu nedenle “boş kalacak bir koltuk, bir makam” olmayacak belki, ama Erzurum dağları, onu hep arayacak, kurt, kuş yolunu gözleyecek.

Ve ne yazık ki, o dağlar bundan böyle bir başka Akbulut’u bulamayacak.

***

Çok nankör bir tarafımız var bizim.

Un değirmeninden daha acımasız, bir çelik dişliden daha insafsızız.

Adam öğütmekte, parçalamakta üstümüze yok!

Diyorum ki, acaba garibim Bünyamin Hoca’nın yaptıklarının onda birini yapacak “bir kişi” daha çıkar mı memleketten?

İyiniyetle düşünüp, “inşallah çıkar” diyeyim de…

Çıksa kaç para eder?

Eline aldığı deriye ruh katan, biçim veren, sadağından çıkardığı ok’u, hedefine ustalıkla gönderen, at’ı seven, ama at’ı hiç olmayan bir gönül insanına bu memleket sahip çıkmadı, çıkamadı ya…

Bundan sonrakilere mi çıkacak?

***

Yazıklar olsun, bin kere, on bin kere yazıklar olsun!

Sahi Erzurum’da “özellikli” kaç insan kaldı acaba?

“Sıradan” derseniz, yığınla.

Takla atanımız, iki büklüm olanımız, cambazımız, şaklabanımız bardan bardan!

Ama artık memleketin ne bir Bünyamin’i (Akbulut), ne bir Atilla’yı (Ağrılı), ne ardında yığınla basılı kitap ve eser bırakacak Muzaffer Hoca’yı (Taşyürek), ne gitmemek için direnen bindallı’nın mimarı Zinnur’u (Gerek), ne de Zinnur’u kaleme alan Süreyya’yı (Çarbaş) çıkartacak gücü yok artık.

***

Topraklarımız çoraklaşalı epey oldu.

“Olmamış, beğenmedim” deyip, buruşturarak “çöpe attığı” haberinin yanına bile ulaşamayacak kadar “berbat ve anlaşılmaz” işler yapıp, “gazeteci” diye geçinenlere olmadık iltifatların yapıldığı günümüz Erzurum’unda, Süreyya Ağabeyi’yi arayın ki, bulasınız!

Sahi “taş” şiirini okuduğunda, gözlerden yaş akıtan Mücahit Küleri’yi hiç hatırlayanınız var mı?

Ya da “her şeye inat” mesleğini kararlılıkla sürdüren bir Kadir Sabuncuoğlu mesela, “alın atınızı” dediğinde, kimi koyacak onun yerine bu şehir?

***

Var mı “tükenişi” oynayan Taşğazaları’nın alternatifi?

Varsa göstersin biri!

***

Erzurum’da “perde inmek üzere!”

Ne demiş Sultan Abdulhamit Han:

“Lala, dikkat etmek yazım. Erzurum düşerse Anadolu düşer!”

Elinizi vicdanınıza koyun ve söyleyin lütfen:

ERZURUM DÜŞÜYORMUŞ, KİMİN UMURUNA!