ERZURUM’UN EN İLGİNÇ BELDESİ DADAŞKENT!

İZNİNİZLE kundaktaki bebeleri bile güldürecek bir soru sorarak yazıma giriş yapmak istiyorum:

“Hiç çöp kutusu (dikkat edin ‘konteyner’ demiyorum) olmayan bir belde, bir yerleşim yeri gördünüz mü?”

*

Dünyanın “en saçma ve hatta en ahmakça sorusu” gibi gelebilir bu soru…

*

Çöp kutusu olmayan bir belde olur mu diye!..

*

Olmaz tabi!

Öyle ya, hangi devirde yaşıyoruz?

Çöp kutusu dediğiniz sonuçta kaç kuruşluk bir malzeme ki?

İstediğiniz çöp kutusu olsun!

İnsan değil bir beldeyi, şehri boydan boya çöp kutusu ile donatır!

Değil mi yani!!!

*

Değil tabi, kazın ayağı hiç de öyle değil!

*

İyisi mi bebelere söyleyin de gülmeyi bir kenara bıraksınlar.

Fasıl ağlama faslıdır!

*

Dün akşam erken yatmıştım, sabah da erken uyandım.

Gün yeni ışıyordu.

Güneşin hoş kızıllığı her yanı sarmıştı. Müthiş güzellikte, ılık, insanın için hoş eden bir hava vardı.

Sokağa çıkıp yürümek istedim.

*

Malumunuz artık Dadaşkent’te oturuyor, home office (benim ifademle homofis) çalışıyoruz.

*

Milli Egemenlik Caddesi’ni arşınlamaya başladım.

*

Yakutiye’nin Cumhuriyet Caddesi neyse, Dadaşkent’in Milli Egemenlik Caddesi de o.

Bu caddenin sorumluluğu Büyükşehir Belediyesi’ne aitmiş.

(Bu ayrıntıyı geçenlerde yeni öğrenmiştim.)

*

Bir iki sabahçı kahvesi ve bir fırının dışında tüm işyerleri kapalıydı, esnaf uykudaydı, henüz uyanmamıştı!

*

Her yan çöp doluydu.

Adım başı boş bir sigara paketine, meşrubat kutusuna, yağlı kağıtlara, buruşuk mendillere rastlıyordum.

Zaten sigara izmaritinden kaldırımlar neredeyse geçilmiyordu.

*

Sararan ve bakımsızlıktan püskül püskül sallanan otlar, kirliliği iyice katmerleştirmişti.

*

Niyeydi bu pisliğin, bu kirliliğin sebebi?

Duyarsızlıktan da olabilirdi ama bence asıl neden başkaydı!

*

Aaa…

Kaldırım kenarlarında çöplerin atılacağı kutular yoktu!

Çok dikkat ettim ama bir çöp kutusu bile göremedim.

Belli aralıklarla konulmuş konteynerler vardı ama çöp kutusu yoktu.

*

Hayretler içinde, söylene söylene yürüyordum.

*

Şaşkınlık içinde ilerlerken bir açık market gördüm.

Gözlerime inanamıyordum!

Beni şaşırtan o saatte Seç Market’in açık oluşu değildi, marketin kapısının önü, kaldırımın temizliği dikkattimi fazlasıyla çekmişti..

*

Market sahibi sabahın seherinde, gün üstüne doğmadan yatağından kalkmış, gelip dükkanını açmış, ilk iş olarak kaldırımı boydan boya süpürmüş, süpürmekle kalmamış bir güzel de sulamıştı.

*

Bu temizlikten çok etkilenmiş, yol boyu rastladığım kirlilikler içinde böylesi bir güzelliğe rastlamış olmanın mutluluğunu duymuştum.

*

Kafamı kapıdan uzattım, az ötede market sahibi çalışıyordu.

Beni fark etmemişti.

Uzaktan selam verdim, “Ben belediye başkanının yerinde olsan sizi yılın esnafı ilan eder, ödüllendiririm” diye seslendim.

*

Adam fena şaşırmıştı.

Önce dönüp “sen de kimsin” dercesine bir bakış fırlattı, uzaylı görmüş gibi oldu, sonra yanıma geldi, selamıma karşılık verdi.

*

İnanamamıştı. Şaşkınlığı devam ediyordu.

*

“Bey” dedi ve devam etti:

“Aslen Horasanlı’yım. 30 yıldan beri Dadaşkent’te oturuyorum. Her sabah gelir marketimi açar, işime bakarım. Bu kadar senedir ilk defa bir kişi yaptığım temizliği fark etti ve teşekkür etti. Siz kimsiniz, nerelisiniz.”

*

Hayretler içindeydi.

*

Anlamıştım ne demek istediğini.

İstanbullu, Ankaralı, Adanalı ve hatta Hakkarili’yim deseydim hiç şaşırmayacaktı.

Ancak, “Erzurumlu’yum, Dere Mahalleli’yim ve artık Dadaşkentli’yim” dediğimde şaşırma sırası ona gelmişti.

*

O, bu tür inceliği bir Erzurumlu’nun değil de, bir yabancının göstereceğini düşünmüş olmalıydı.

Erzurumlu oluşum onu da mutlu etmişti.

*

Yaptığı güzel işin bir başkası tarafından fark edilmiş ve takdir görmüş olması onu son derece mutlu etmişti.

Gözleri ışıldıyordu.

*

Ayaküstü biraz lafladık.

Gazeteci olduğumu öğrenince gülümsedi, “dikkatinizin nedenini anladım” dedi.

*

Milli Egemenlik Caddesi üzerindeki Seç Market’in sahibi Cemil Bey’in elini keyifle, muhabbetle, dostane şekilde sıktıktan sonra çöp kutusu arama yolculuğuma kaldığım yerden devam ettim.

*

Yolda yürürken düşündüklerimi sizinle paylaşayım…

*

İster Dadaşkent’te olsun, ister şehrin bir başka noktasında…

Cemil Bey gibi özellikli, esnaf kültürünü yaşatmak için azami gayret gösteren, çevreye duyarlı insanlar tespit edilse ve ödüllendirilse…

Örneğin “Haftanın esnafı, ayın esnafı, yılın esnafı” adı altında uygulama başlatılsa…

“Benim partilim, benim adamım, benim arkadaşım” sulandırmasından uzakta, son derece objektif şekilde bir değerlendirme yapılsa ve marifet sahiplerine sözle değil, hatırı sayılır değerde ödüller verilerek iltifat edilse mesela!

Kötü mü olur?

…..

ÖNEMLİ!

Yazımı yazarken, aklıma kurt düştü!

Acaba dikkatli gözle çevreyi kolaçan etmiş miydim?

Kaldırım kenarlarında çöp kutuları vardı da, ben mi görememiştim!

Üşenmedim, bu defa öğlenin sıcağında çıktım sokağa, Milli Egemenlik Caddesi’nin kaldırımlarını çok daha dikkatli gözle kontrol ettim.

Yanılmamışım.

Maalesef bir adet çöp kutusuna bile rastlamadım.

*

Demek ki, yeni belediyecilik anlayışı böyle!

*

Ne çöpü, ne kutusu kardeş! Belli ki sen (yani ben) çağın çook gerilerinde kalmışsın!

Artık “Boşver Devri”ndeyiz, bilmiyorsan öğren!

*

Tee ortaokulda, lisede öğrenmiştik ya Taş Devri, Yontma Taş Devri, Cilalı Taş Devri, Maden Devri diye… Şimdi Boşver Devri‘ne geçiş yaptık!

Mübarek olsun!