VAKTİ GELİNCE GİTMENİN ADIDIR GÜN BATIMI!

ERZURUM merkezli kaç haber sitesi var, tam sayıyı kimse bilmiyor!

Haber; gazete, dergi ve internet siteleri ile televizyonların olmazsa olmaz tek ham maddesidir!

Haber olmazsa gazete çıkmaz, haber olmazsa bülten yayınlanmaz, haber olmazsa program yapılamaz.

*

Haberi haberciler yapar…

Ya da böyle olması gerekir.

*

Haberci halkı “doğru” bilgilendiren ve kamuoyunun oluşumuna katkı yapan, kültürlü, entelektüel bilgi birikimine sahip, adabı muaşeret kurallarına uymayı kendisine ilke edinmiş, nazik, çevresine ışık saçan bir insandır ve de öyle olmalıdır.

*

Gazeteci, günlük gelişmeleri yakından takip etmek, aldığı istihbaratı araştırmak ve topladığı bilgiyi haber haline getirerek okura-izleyiciye-takipçiye sunmakla yükümlüdür.

*

Ne yazık ki, son yıllarda, özellikle de “sosyal medya” denilen “gayya kuyusu”nun hayatımıza “bodoslama” girmesiyle birlikte, toplumu ayakta tutan ve titizlikle korunması gereken değerlerin önemli kısmı bozulmuş; örneğin “çıraklık” ve “kalfalık” kavramları yok edilmiş, herkesin “usta” olduğu, ya da çok çabuk ustalaştığı(!), kimsenin kimseyi beğenmediği, aksine küçümsediği, saygısızlığın tavan yaptığı bir ucube sistem ortaya çıkmıştır.

*

Günümüzden 25-30 yıl öncesinde her eve olmasa da çoğu haneye (ev ya da iş yerine) bir gazete mutlaka girer, gazetelerde yer alan haberler ciddiye alınır, kaynak gösterilir ve hatta cumhuriyet savcıları kimi haberi “ihbar” kabul ederek soruşturma açar, haberi yapan gazetecinin de bilgisine baş vururlardı.

*

Şimdi öyle değil!

*

Günümüz artık elif’i mertek görenlerin kaleleri zapt ettiği, kalemlerin Hak ve haklı için değil, kişisel çıkar ve menfaat temin etmek amacıyla oynatıldığı, şarlatanlığın pirim yaptığı, gazeteci(!) geçinen kimi “müsvedde”nin özellikle güç sahiplerinin, hele de siyasetçilerin karşısında “köçeklik” yaptığı çok acı ve sıkıntılı dönem halini aldı!

*

Günümüzde yaşanılan olaylara bakarak bir yorum yapmak gerekirse…

“Çaresizlik iklimi”nde olduğumuz rahatlıkla söylenebilir.

*

Haberlerin, haber ajansları tarafından hıyar, domates ya da don, gömlek misali ticari bir mal ya da meta gibi parayla satıldığı, gazetelerin içi boş, süslü yüzleri ile işporta tezgahını andırdığı, mesleğinin hakkını vermeye çalışan gazetecilerin kenara, köşeye savrulduğu, şovmen ruhlu palyaçoların ekranları parselleyip, gazete köşelerini işgal ettikleri bir dönem kimin aklına gelirdi?

*

Meslekte 43 yılı geride bırakmış, “doğru ve ciddi” haberciliğin “keyifle” yapıldığı yılların tadını almış, görevin kutsallığının ve ciddiyetinin bilinciyle hareket etmiş, dolayısıyla mesleğinin hakkını vermeye gayret göstermiş bir “muhabir” olarak Can Yücel’i saygı ve rahmetle anmanın vaktinin geldiğine inanıyorum:

“Vakti gelince, gitmenin adıdır gün batımı…

Ömürden…

Gönülden…

Günden!”

*

Bundan böyle, ömrümüzün yettiği, gücümüzün çattığı kadarıyla bilgi birikimimizi, deneyimlerimizi ve çok değerli gördüğüm arşivimizi; var olan, ancak sıvası dökülmüş, rengi solmuş “dadaşlık bilinci”ni yeniden parlatmak için seferber edecek, Erzurum’un tanıtımına hiç olmadığı kadar zaman ayıracak, bu kadim şehrin eski gücü ve güzelliğini elde etmesi için var gücümüzle çalışacağız.

Umarım başarılı oluruz!..