BİZ BU HALE NASIL VE NİYE DÜŞTÜK

BUGÜN 30 Ağustos…

Büyük Zafer’in 101’nci yıldönümü.

Bu büyük zaferi, 7 düveli dize getirip, düşmanı denize dökerek kazanan aziz kahramanlarımızı, başta da Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü minnet, şükran ve rahmetle anıyorum.

Ruhları şad, mekanları cennet olsun.

*

Yokluklar ve sıkıntılar içinde 101 yıl önce kazanılan bu büyük zafer, tüm dünya milletlerine önemli bir gerçeği zorla da olsa kabul ettirmiştir:

Türk Milleti asla silahla esir alınamaz!

*

Öyleyse başka yollar denenmeli, öncelikle ve özellikle ülkenin harcı din ve dil birliği bozulmalı, dini ve milli bayramlar önemsizleştirilmeli, kültürün en önemli halkasını oluşturan gelenek ve görenekler önce sulandırılmalı, sonra ortadan kaldırılmalıydı!

*

Bunların hepsi zaman içinde safha safha uygulandı.

Bir ihlal, bir başka ihlali doğurdu, kuralsızlık neredeyse adet halini aldı.

*

“Sinsi dokunuşlara” önce “küçük ihlaller”le başlanıldı ve toplumun sinir uçları duyarsız hale getirildi.

 *

Öyle bir noktaya taşındık ki, safsatalara inanarak, yalan haberleri gerçekmiş gibi kabul ederek hareket etmeye ve öz değerlerimizi kendi ellerimizle boğmaya başladık.

*

Güya tabuları yıkıyorduk!

*

Oysa yıkılan sistemdi, zarar gören birliğimiz, dirliğimiz, beraberliğimizdi; farkında bile değildik.

*

Toplum düzenini sağlayan yasa, anayasa, tüzük, yönetmelik, kural, adet, gelenek, görenek, yaşam biçimi, hayat tarzı ne varsa öncelikle ve özellikle sulandırılmalıydı…

Hızla sulandırdılar!

*

“Peki biz ne yaptık” derseniz, sıralayayım hemen:

Kırmızı ışıkta geçtik…

Hız sınırını aştık.

Dönüşü yasak yollara inadına saptık.

Pikniğe gittik bahçeleri…

Çekirdek yedik parkları…

Sigara içtik kaldırım kenarlarını kirlettik.

Çimlere bastık!

Gürültü yaptık.

Kornalarımız ve araçlarımız havalı oldu.

Müziğin sesini inadına sonuna kadar açtık.

Hasta ziyaretlerini uzattık.

Sus işareti yapan o klasik hemşire fotoğrafını çöpe attık.

Okulların ve camilerin çevresini yüksek duvarlarla ördük.

Eğitimi çıkmaz sokaklara soktuk.

Torpil kavramını hafızalara yerleştirdik.

Adam kayırdık.

Hak yemeyi, kopya çekmeyi marifet saydık.

Cezaevlerini yarı açık hale getirdik.

Komşuyu tanımaz olduk.

Süte su kattık.

Elimizde baltalarla ormanlara daldık.

Sadece sokakları değil, suyu ve havayı da kirlettik.

Analarını çocuklarının gözü önünde dövdük.

Faizin haram olduğu aklımıza getirmez olduk.

Bankaları mesken tuttuk.

Kart bağımlısı haline geldik, israfı şaha kaldırdık.

Kur’an ile ilişkimizi kestik.

Cemaatle namazı terk ettik, camilerin içini boşalttık.

Allah’ın emirlerine sırt döndük.

Müşteriyi kazıkladık.

Anaya-babaya asi olduk.

Gençleri işsizliğe mahkûm ettik.

Gelen ağamız, giden paşamız oldu.

Okumayı unuttuk.

Adaletten saptık.

Beyinleri sulandırdık.

Sigara, uyuşturucu ve alkol bağımlısı olduk.

Hakkı, haklıyı değil, güçlüyü tuttuk.

Yalanı çok kolay söyler olduk.

Topal koyunların ardına düştük.

Ölümü unuttuk.

Ve derken hassasiyetimizi, önemli değerlerimizi, dolayısıyla insanlığımızı kaybettik.

*

Eskiden gazetelere; “Nüfus cüzdanımı kaybettim, yenisini çıkartacağımdan eskisinin hükmü yoktur” diye zayi ilanları verilirdi.

Ne yazık ki, kaybettiğimiz özelliklerimiz için şimdilerde nereye ve nasıl ilan vereceğimizi bilemez hale geldik.